Marjan

Aandacht en vertrouwen

Afgelopen zaterdag liep ik met mijn hond te wandelen langs het water hier in de buurt. Wandelen geeft mij de rust om even te zijn. Nu loop ik al enige tijd met een slijmbeursontsteking in mijn heup rond, pijnlijk, lastig en beperkend. Want rust is hier toch wel geboden. Meestal tracht ik ‘gewoon’ door te gaan en negeer ik pijntjes omdat ik de beweging zo nodig heb. Nee, ik ben geen sportschooltype en mijn dagelijkse beweging haalde ik uit een uur stevig doorlopen met mijn hond. Maar wat nu, gedwongen rust nemen, kleine rondjes lopen en kalm aan. Dit wilde ik niet. Omdat mijn eerste insteek was (heel menselijk) dat ik van de pijn af wilde, maar dat ik ook wel wist dat er meerdere wegen naar Rome leiden, heb ik diverse kundige therapeuten bezocht. Een manueel therapeut heeft mijn rug ‘gekraakt’, een fysio mijn spieren lokaal losgemaakt, de acupuncturist schoont mijn meridianen en vult aan waar nodig. Een incidentele massage geboekt om het hele lijf eens mee te nemen, want ik ben meer dan been en heup… En ieder had zo zijn eigen visie op wat de oorzaak en de remedie zou kunnen zijn. Oefeningen, want het heiligbeen zat vast. Rust om de ontsteking te kalmeren, koelen. En aarden, want de fysio die ook haptotherapeut is voelde dat de energie ophoopte boven mijn heup, contact met de aarde en ademen door de pijn heen en naar de grond toe. Ook de acupuncturist nam waar dat de ‘aarde-energie’ leeg is, waardoor de ‘galblaas-energie’ te veel ruimte krijgt. De pijnlijke heup zit rechts, de mannelijke rationele kant van ons lijf. De ontsteking zit in de heup, het eerste chakra….Enkele thema’s die horen bij dit chakra zijn gronden, veiligheid, overleving, huis, gezin, vertrouwen en grenzen stellen. Doordat ik met mijn scriptie-onderzoek veel lees over wat het lichaam ons verteld, kon ik elke visie begrijpen en invoelen. Maar waren dit ook de woorden van mijn lichaam? En hoe kom ik er verder mee? En zaterdag in het mooie ochtendlicht liep ik, terwijl mijn hond de speelse ruimte benutte, bewust contact met de grond, de aarde te voelen. Zonder oordelen en bedenksels in mijn hoofd, ik was even leeg. Ik liep niet in het stevige tempo zoals ik gewoon doe en was bewust van elke stap. Wat deed mijn lijf hiermee, wat nam ik waar? Ik was even niet bezig met te bedenken wat en hoe. Ik voelde. Op een wat onregelmatig stuk voelde ik ineens een onzekerheid in mijn rechterbeen. Mijn gehele linkerkant van mijn lijf was rustig aanwezig en rechts voelde anders, minder aanwezig, minder stevig, strammer. ‘Ik durf er niet op te vertrouwen’. Dit waren letterlijk de woorden die ik hardop ineens zei. Verwondering voelde ik, en ik wist dat het klopte. Want mijn rationele ik, is onzeker. Ik ben bezig mijn scriptie te schrijven en mijn visie op papier te zetten. En een deel van mij durft niet te vertrouwen op mijn kennis. Mijn gevoelskant heb ik in de afgelopen 20 jaar behoorlijk ontwikkeld, zodanig dat ik vertrouw op wat ik voel. Het mentale en rationele deel wordt pas de afgelopen vier jaar weer flink geprikkeld en in werk gezet. En let wel, ik heb vaak naast mensen geleefd die zo slim waren….Ik zette mezelf dan in hun schaduw. Wat een enorm fijne wandeling. Door te voelen, de kant in mij die echt ontwikkeld is, werd ik gewaar van mijn onzekerheid. En daarbij wist ik dat ik niet in deze onzekerheid hoefde te gaan zitten en te spitten. Door het even te bekijken als getuige van mezelf ben ik het niet, ik ben niet die onzekerheid, maar het zit in me. De volgende stap was nu om zelf deze onzekerheid te ontmoeten en begroeten, het mag er zijn. En met deze toestemming heb ik vandaag, maandag, een enorme drive om aan de slag te gaan. In zekere zin heb ik die onzekerheid bevrijd, en het vertrouwen herwonnen. Mijn kennis kon ik in deze wandeling toetsen aan mijn lichamelijke gewaarwording, en die klopte. ‘Het lichaam liegt nooit’ Nee, ik ben...